TU I TERAZ. Z PEŁNĄ UWAGĄ, BEZ OSĄDZANIA.

Parę lat temu doświadczyłam pierwszego ataku paniki i stanów obniżonego nastroju. Od tamtej pory czuję się jak wytrawna poszukiwaczka metod wyciszających i relaksacyjnych. Ciężko zliczyć gdzie szukałam rozwiązań. Począwszy od lekarzy, przez akupunkturę, konsultacje ajurwedyjskie, naukę dietetyki i ziołolecznictwa TMC, praktykę medytacji, aż po terapie psychologiczne, śpiewanie mantr, kuracje adaptogenami. Szczerze, nie jestem pewna czy wszystko wymieniłam. 

Powoli docierało do mnie, że za dużo pracuję, mam rozregulowany cykl dobowy i nie dbam o sen. Ogólnie, że żyję na autopilocie , jakby mój umysł, serce i ciało były odłączone od siebie. To takie uczucie oddzielenia się od rzeczywistości, bez doświadczania tego co się dzieje tu i teraz.

Jednym z doświadczeń które pozytywnie na mnie wpłynęło była nauka uważności.

Zanim przejdę do wytłumaczenia czym jest uważność, chciałam zaznaczyć, że nie jestem teraz chodzącym ideałem jeśli chodzi o tzw. selfcare. Stale muszę sobie o przypominać o tym, żeby zadbać o siebie i jak każdy z nas miewam lepsze i gorsze tygodnie. Na szczęście ciało człowieka jest cudowną maszyną i przypomina mi gdy zaczynam przesadzać z pracą i zapominać o dbaniu o swoją psychikę.

Czym jest uważność?

Uważność to umiejętność życiowa, która może w dużej mierze pogłębić uczucie satysfakcji życiowej i spełnienia. W prostych słowach, chodzi o „przytomność”, o bycie w kontakcie ze sobą i otoczeniem w chwili obecnej. Czyli o bycie tu i teraz, z pełną uwagą i bez osądzania, czy obecna chwila jest dobra czy zła.

To naturalny i intuicyjny stan obecności w którym możemy się poczuć się bardziej połączonym z rzeczywistością, bardziej żywym, prawdziwym i obecnym.

Brzmi trochę jak czary-mary albo „odlot” po substancjach psychoaktywnych? Bardzo podobał mi się jeden z wywiadów z Wojciechem Eichelbergerem (możecie go znaleźć na YT), który definiuje stan uważności nie jako „odlot”, lecz przeciwnie – jako „przylot”. Doświadczenie tego co jest tu i teraz wg niego jest urealnieniem.

Medytacja służąca rozwijaniu uważności to podstawowa metoda mindfulness. Praktyka polega na obserwowaniu swojego wnętrza i skupianiu się na oddechu.

Ćwiczenie – uspokajanie umysłu

Jeśli chcesz zacząć praktykować uważność, zacznij od prostego i krótkiego ćwiczenia.

Usiądź wygodnie. Jeśli to możliwe, miej oczy otwarte. Zrelaksuj się i zacznij skupiać się na oddechu. Weź odrobinę głębszy wdech, a następnie łagodnie wypuść powietrze. Spróbuj utrzymywać wdechy i wydechy na tej samej długości. Jeśli wdychasz powietrze licząc do czterech, wydech powinien być tej samej długości. A więc robisz dwie rzeczy: regulujesz oddychanie i liczysz. Wkrótce zaczną napływać do Twojej głowy różne myśli. Na przykład, spokojnie oddychasz i nagle przypominasz sobie, że musisz zrobić na jutro prezentację do pracy. To jest myśl. Jeśli ją zauważysz, nie angażuj się w nią, nie planuj kiedy to zrobisz, co będzie jak nie zdążysz, skąd weźmiesz odpowiednie materiały aby prezentacja była solidnie przygotowana. Gdybyś poszedł tym tropem, zgubiłbyś się w plątaninie myśli. Zamiast tego skup się ponownie na oddychaniu i leczeniu. Podczas medytacji, myśli będą przychodzić i odchodzić. Nie próbuj ich wyłączyć lub tłumić. Po prostu zauważ je i wróć do oddechu. Wdech i wydech….

Ku końcowi medytacji, skupiaj się coraz bardziej na wydechach. Wyobraź sobie wtedy, że rozluźniasz angażowanie się w myśl podczas wydechu.

Ćwiczenie początkowo może trwać 5 minut.

Autor: Ania, @dietetyk_ania